Muda itu riang. Bangun pagi, celik mata, minum milo. Puan Zarimah gorengkan telur. Ambil kicap manis, tuang. Hitam. Puan Zarimah tolong carik-carikkan. Ambil garfu, makan. Mandi. Puan Zarimah tolong shampookan. Siap. Puan Zarimah tolong lapkan. Puan Zarimah taburkan talkum Johnson n Johnson. Wangi. Putih. Puan Zarimah pakaikan skirt campur baju kaler merah jambu. Puan Zarimah sikatkan rambut. Siap. Tiarap depan televisi. Waaa, Usop Sontorian. Waaa, Siti Sifir. Waaa, Joe Jambul. Waaa, Anak-anak Sidek. Ketawa. Gelak. Lapar. Puan Zarimah bagi makan. Bahagia. Eh, Puan Zarimah nak keluar. Dia pakai kasut tumit tinggi lah. Saya pun nak pakai. Dia pakai gincu kaler merah lah. Saya pun nak leset. Dia sandang beg tangan lah. Saya pun nak. Saya nak jadi dewasa lah. Lambatnya saya nak jadi macam Puan Zarimah. Cepatlah dewasa!!
Dewasa itu...............saya mahu kembali muda. Riang itu ada tapi tak sama. Iri lihat orang muda lompat-lompat lari-lari. Cuba buat. Amik posisi. Lari. Tak sama. Tak riang. Cuma rasa bodoh. Ini rupanya dewasa. Kalaulah saya tahu, saya mahu jadi muda lama-lama.
1 comment:
haha... bhagia nye muda kamu~~ :P
sy suka begini~~ :P
tp sy rindu kamu.... kn bes kalo bley gather sume best memories tu bwk pegi kt mse skarang~~ :P
Post a Comment